Op de route van de Galápagos naar Cuenca overnachten we nogmaals in Guayaquil. Dit keer op stand in een hotel wat ook dienst doet als museum. De gehele aankleding van het hotel is nog zoals in het jaar 1800 (met uitzondering van de airco’s dan 🙂 ).
De busreis naar Cuenca is zoals een busreis hoort te zijn: lang, saai en oncomfortabel. Maar we zijn in Cuenca. Cuenca is één van de grootste steden van Ecuador en meteen ook de mooiste. Veel oude koloniale gebouwen zijn bewaard gebleven en dit levert veel toerisme op, wat weer zorgt voor een levendig nachtleven en vele restaurantjes en koffiebarretjes.
Wij verblijven vooral in Cuenca om de indrukken van de Galápagos te verwerken en lekker te eten. In het beste restaurant van Cuenca heeft Floor haar nieuwe favoriete toetje ontdekt, niet echt Ecuadoriaan maar wel heel erg lekker: Karamel cheesecake op een krokante bodem van pure Ecuadoriaanse chocolade. Dit dessert komt uiteraard op de receptenlijst om thuis uit te proberen.
Ook gaan we lekker burgerlijk naar de bioscoop (Fantastic beasts and where to find them) en gelukkig is deze in het Engels want ons Spaans is nog niet goed genoeg om een hele film in het Spaans uit te zitten.
Cuenca is ook de stad van de hoeden, de bekende “panama hat” vindt hier zijn oorsprong. Verschillende hoedenmakers, waaronder Homero Ortega, laten hun kunsten zien en er zijn legio winkels waar ze worden verkocht. En ja dat betekent dat Floor nu een hoedje heeft. 🙂
Na de indrukwekkende kathedraal, kerken en musea van Cuenca verlaten we Ecuador en nemen we de nachtbus van Cuenca naar Piura, en vanaf daar het vliegtuig naar Lima.
De busreis begint voorspoedig en zoals op elke busreis in Ecuador wordt er een film aangezet met het geluid veel te hard en het liefst Jean-Claude van Damme of Steven Seagal in de hoofdrol.
Om Ecuador uit & Peru in te komen moeten we 2 uur in de rijstaan voor de douane. We vervolgen onze reis en eindelijk kunnen we om 3 uur ’s nachts in slaap komen. Om 5 uur ‘s ochtends worden we wreed gewekt door een hele hoop geschreeuw en de bus die heen en weer schudt. Blijkt de chauffeur achter het stuur in slaap te zijn gevallen en de bus van de weg geraakt! Met de gehele bus schreeuwen we de chauffeur weer wakker.
Nadat we even gestopt zijn en iedereen weer een beetje gekalmeerd is. Gaat één van de senioren passagiers bij de chauffeur zitten, om een oogje in het zeil te houden. Hier in Zuid-Amerika geldt nog zeer nadrukkelijk het adagium: “Respect voor je ouderen”. Wij zijn er blij mee.
Na een helse busrit van 11 uur komen we aan in Piura en wachten we op onze vertraagde vlucht naar Lima.
We zijn (levend) in Peru !!!!